Koffer in Berlin - Lifestyle blog

Wczoraj pojechałyśmy z V. na wydarzenie, którego nazwę możecie dostrzec w tytule postu. Oczywiście nie obyło się bez przygód. Nasze wycieczki do Berlina bywają naprawdę zabawne (choć ta była też irytująca - a raczej ja byłam irytująca). Zaczęło się od tego, że chciałam wypłacić pieniądze, przy czym bankomat na Alexanderplatz nie obsługiwał mojej karty. Wiedziałam jednak, że na Unter den Linden jest należący do mojego banku. Ba, uważałam, że jest "na początku Unter den Linden", więc poszłyśmy. Przy czym okazało się, że doszłyśmy praktycznie do Friedrichstr. Tam wsiadłyśmy w S-Bahn i wróciłyśmy na Alexę. I zaczęłyśmy szukać HBC. Trochę nam to zajęło (nie wspominając o chrupkach, butach, coli i ciasteczkach, bo to mogłoby wywołać trzecią wojnę światową), ale i nie rozwiązało naszych problemów, bo znalezienie wejścia do budynku trwało kolejne piętnaście minut, a później analiza - którędy, dokąd, jak. Gdy znalazłyśmy, okazało się, że jest opóźnienie (co mnie nie dziwi). Siedzi

...że nigdy tak bardzo nie byłam pozbawiona czasu wolnego, jak w tym miesiącu. Zapowiada się jednak wolny weekend. Zakrawa to niemal na cud.

Wczoraj nastąpił ten moment, w którym już mam mało wymówek od bycia dorosłą (jest jakiś kraj, w którym pełnoletność osiąga się później niż po 21. roku życia?). Nastąpił on na moim ulubionym dworcu w Berlinie, czyli na Friedrichstr., choć minął trochę niezauważony. Ta całodniowa otoczka sprawiła, że właśnie o godzinie, o której się obudziłam, zdołałam zapomnieć i stała się najmniej istotnym punktem w całym dniu. Jakby się zastanowić, ma to jakiś sens. Muszę przyznać, że to najlepsze urodziny w moim życiu. I nie dlatego, że świętowałam je ponad tydzień (i mam wrażenie, że dziś też poniekąd to robię), ale dlatego, że nikt nie zdołał ich spieprzyć w żadnym momencie (dwa dni przed rozpoczęciem celebracji się nie liczą). Spędziłam wczoraj cudownie miły dzień, włócząc się w najróżowszych po Berlinie. Na Kudammie jednak już nie byłam w stanie iść dalej. Na szczęście rozsądek górą. Bo co noszą kobiety w torebce (oprócz wszystkiego)? Buty! Tak dobrze się czułam, że nawet niespecjalnie miałam

Dziś krótko i nie na temat. Bo czas mnie goni, została mi godzina i dwie minuty na zjedzenia śniadania, ubranie się i wyjście. I oczywiście zajęcie się blogami. Do tematu: Małe zakupy z wczoraj (jeśli chodzi o jedzenie, było tego trochę więcej). Alverde! Cieszmy się i radujmy! Zaraz... tylko ten krem z lewej jest mój. I koniec radości. A na Milkę jestem zła, bo fajne rzeczy robi w edycjach limitowanych, ale to są edycje limitowane! I co mnie obchodzi, że jest ona dla mnie ostatnio za słodka? Ale zrobienie z Milki Princessy kokosowej to... jestem skłonna się objadać słodyczami, które mi szkodzą. Ale co tam! Milkaaaaaa! Sto lat dla mnie i wracam do mojego śniadania. Do zobaczenia wieczorem lub jutro. XOXO Zostało 57 minut.

Zasad y: -Każda oznaczona osoba musi odpowiedzieć na 11 pytań przyznanych im przez ich "Tagger" i odpowiedzieć na nie na swoim blogu -Następnie wybierasz 11 nowych osób do tagu i połącz je w swoim poście -Utwórz 11 nowych pytań dla osób oznaczonych w TAGu i napisz je w swoim TAGowym poście -Wymień w swoim poście osoby, które otagowałaś -Nie oznaczaj ponownie osób, które już są oznakowane. 1. Twój ulubiony przedmiot w czasach szkoły? W podstawówce była to zdecydowanie plastyka. W gimnazjum... chyba matematyka. Liceum - technologia informacyjna i niemiecki. 2. Najsmaczniejsza i najgorsza potrawa jaką jadłaś? Najgorszą zawsze i wszędzie będzie krupnik. Nie znoszę! Ostatnio - po wielu latach niejedzenia go - postanowiłam się upewnić, czy aby na pewno go nie lubię. Nie lubię. A najsmaczniejsza? Jest wiele. Ale szczególnym sentymentem darzę coś brzydkiego, zwyczajnego i niezbyt popularnego - kiszkę ziemniaczaną. I choć moja babcia zawsze robi ją z tego samego

Trochę nie rozumiem tego zakochiwania się wiosną. Wiosna to czas miłości. Wiosna to czas narodzin. Wiosna to czas nie wiadomo czego. Wiosna. A ostatnio w głowie siedzi mi Kaczmarski ze swoimi biedronkami. Muszę przyznać, że pobyt w domu trochę przemeblował moją głowę. Łatwiej mi zrozumieć siebie od strony zewnętrznej. Łatwiej mi podejmować decyzje. Trochę łatwiej mi nawet żyć. Ale ciężej prowadzić bloga. Bo tak sobie myślę, że ostatnio nie mam nic do powiedzenia - a może właśnie mam za dużo, tylko te słowa nie nadają się do publicznego przedstawienia? Może nie bardzo wiem, jak to wszystko opisać? Wiosna mi szkodzi, ale i tak ją uwielbiam. Niestety zawsze za dużo myślę. W zimie skupiam się na zimnie, w lecie na upałach. Jesienią nachodzi mnie delikatna nostalgia za tym, co przegapiłam w całym roku. Wiosną najczęściej popadam w depresję. Ten etap już przeszłam. I bardzo się z tego powodu cieszę. Teraz mam podejrzanie dobry nastrój i nie dopuszczam do siebie niczego złego. Ale czas

Do mojej pełnoletności zostało sześć dni i pięć i pół godziny. To mi nie przeszkadza jednak świętować już od piątku. Z początku części miało być więcej, niż będzie w rzeczywistości, jednak mania fotografowania mnie nie naszła, więc ograniczyłam się do pewnych symbolicznych podstaw. Symbole są świetne, nie ma co. Tyle że problem z nimi polega na tym, że mało kto je w pełni docenia. Każdy ma swoje, ale ogólne pojęcie wobec cudzych... bywa skomplikowane. Dlatego moje symbole będą w tym momencie dość jasne i konkretne. Bo każde inne zasłużyłyby na miano ekshibicjonizmu. Karma - moje marzenie od jakiegoś czasu. Czyli odkąd ktoś gdzieś napisał, że to miejsce-cud. I wiecie co? Zgadzam się z tym! W tygodniu otwarta jest od godziny ósmej (co mnie niezwykle ucieszyło, gdy szukałam lokalu otwartego za pięć dziewiąta), a moja przyjaciółka może pochwalić się godzinnym spóźnieniem na nasze spotkanie. I dlatego tam trafiłam. Na śniadanie z herbatą i książką. Zielona jaśminowa herbata, grillowana