Koffer in Berlin - Lifestyle blog

Moje konto na Instagramie jest poniekąd historią życia w naszym mieszkaniu. To właśnie stąd pochodzi pierwsze zdjęcie - niedługo po tym, jak je wynajęliśmy, ale nim się na dobre wprowadziliśmy. Tak przynajmniej to postrzegam. Uwielbiam ten portal i chętnie dzielę się na nim pewnymi elementami mojego życia. Powiedzmy, że daje mi dużo możliwości ekspresji. Dzisiaj postanowiłam się z Wami podzielić tymi zdjęciami z mojego profilu, które lubię najbardziej. Nawet jeśli profesjonalny fotograf złapałby się za głowę. Te zdjęcia są po prostu dobre - bo wywołują we mnie dobre uczucia. Powyższe zdjęcie to pamiątka mojego zeszłorocznego pobytu w Warszawie u Kasi , gdzie zrobiłyśmy mnóstwo wspaniałych rzeczy - między innymi wybrałyśmy się na obiad do Tel Avivu. Lubię kompozycję i kolorystykę tego zdjęcia, a także jego prawdziwość - nagryziona pralinka, prawie wyjedzona zupa... Okropna bloggerka nie zrobiła zdjęcia przed jedzeniem! Hańba! (W podlinkowanym wyżej poście możecie zobaczyć te s

Myślę, że już dawno zauważyliście, że lubię wyzwania. Przyłączyłam się więc do fotograficznego wyzwania na blogu Jest Rudo i tak sobie z nim walczyłam, momentami się frustrując, czasem zauważając, że przy zapisywaniu tematów jeden pominęłam (ale już było po ptokach). Przy okazji pomyliły mi się daty wyzwania (byłam pewna, że jest do końca stycznia) i przez to nie wykonałam kilku zadań. Bywa. Ale naprawdę się starałam! Łącznie dziewięć z trzydziestu zadań gromi mnie wzrokiem. Nie moja wina, że mi się terminy pomyliły! Zdarza się, noo... Przyznam się, że nie wszystkie zdjęcia mi się podobają, czy też pasują do mojego Instagrama , gdzie wszystko publikowałam i część z nich zwyczajnie za jakiś czas usunę, bo gdyby nie to wyzwanie, nigdy by się tam nie znalazły. Z niektórych jestem jednak baaardzo zadowolona i zostaną na pewno. Większość zdjęć robiłam telefonem, kilka aparatem. Tak gwoli jakości.  1. W oknie W okresie świątecznym zawisły w oknie lampki choinkowe sztuk dwieśc

Na początek przyznam, że jestem ogromnie dumna z powyższego zdjęcia. Zrobiłam je dawno temu w Budapeszcie, ale dzisiaj przepuściłam je przez program do obróbki grafiki i zyskało nowego charakteru. Zatem jeśli mnie szukacie, możecie mnie znaleźć w Budapeszcie, bo właśnie tam często wędruję myślami. Także na Podlasiu lub w Krakowie. To miejsca, gdzie duchowo bywam. Jeśli zaś moja duchowość Was nie interesuje, zapraszam Was do Frankfurtu nad Odrą (czasem przemykam też po słubickiej poczcie, jeśli Niemcy to nie miejsce dla Was), a najlepiej do Theater Frankfurt - tam można mnie najpewniej znaleźć (szczególnie w tę sobotę wieczorem, o godzinie 20, gdy to gram moją ulubioną rolę - Beline w "Chorym z urojenia" Moliera, możecie wpaść, jeśli jesteście w pobliżu!). Nie wykluczam jednak, że moja cielesność nie wzbudza w Was żadnego zainteresowania. W takiej sytuacji możecie odwiedzić mnie w Internecie, na kilku mniej lub bardziej ciekawych portalach. Na początek podam Wam te

Nie ma mnie.   Poszłam się szukać.  Jeśli będę z powrotem, zanim wrócę,  powiedz mi,  że powinnam na mnie czekać. Dwa tygodnie temu zepsuł mi się telefon. Rozmawiałam z moją mamą, rozłączyłam się i poszłam do sklepu. Niecałą godzinę później chciałam sprawdzić, która godzina, ale ekran odmówił współpracy. Wzdycham, wyjmuję baterię - dalej to samo. Wzdycham, ponawiam czynność - nic się nie dzieje. Wzdycham, rzucam telefonem o podłogę w DM - oprócz odwróconego w moją stronę wzroku innych klientów i dodatkowo pękniętego ekranu żadnych oznak życia. Nie popłakałam się, że nie mam telefonu. Raczej zestresowałam, że jeśli zaraz natychmiast nie będę miała nowego, moja rodzina mnie zlinczuje, gdy będą dzwonić, bo im się to nie uda. Gdzieś na granicy świadomości pomyślałam, że będę tęsknić za Instagramem i co ja zrobię bez mojego kalendarzyka menstruacyjnego (w końcu on zawsze mnie ostrzegał, kiedy mam dostać okresu! Już nie umiałam bez niego żyć!). Poza tym się nie przejęłam. Niem