Koffer in Berlin - Lifestyle blog

Mówi się, że nieszczęścia chodzą parami. Moje zaś podstawiały mi dzisiaj nogi i na parze zdecydowanie się nie skończyło. A przecież mamy stopowy tydzień, ostatni krok do lata. O tym także trochę... Swoją drogą zaczęło się od tego, że zaspałam. Karygodnie nie zdołałam wygrzebać się z łóżka. W teatrze miałam być na ósmą, ale wstałam o wpół do dziewiątej. W dziesięć minut się wygrzebałam (nawet zdołałam zjeść śniadanie - resztkę najlepszego sernika świata) i pobiegłam przed siebie. Pierwsze nieszczęście zażegnane. Moim godzinnym spóźnieniem nie przejął się nikt poza mną samą. Potem bawiłam się grzecznie z moimi materiałami na studia, bo nikt nie miał dla mnie niczego do zrobienia. Do czasu. W końcu coś się znalazło. I gdy nosiłam te filiżanki i talerzyki, wdepnęłam w jakąś ogromną drzazgę. Odstawiłam porcelanę i wyjęłam to paskudztwo z mojej biednej stopy. Ale bolało dalej. Po kilku kolejnych filiżankowych rundach uznałam, że może na to spojrzę. Oczywiście - wyjęłam tylko pół drzazgi.

Żebym weszła na Facebooka musi się zdarzyć coś nadzwyczajnego. Np. powinnam się śmiertelnie nudzić. Tak też i dzisiaj się stało. Może nie nudziłam się śmiertelnie, ale wystarczająco, by zdecydować się na małą wizytę w tym przedsionku piekła. I tak sobie przejrzałam moje aktualności i napadł mnie powyższy cytat. I weszłam w tak poważne rozważania na ten temat (w końcu mam ponad pięćset własnych książek!), że aż stworzyłam własny plan na życie. Całkiem nowy od tego, który wymyśliłam sobie ostatnio (i przedostatnio, i przedprzedostatnio...). Najpierw V. powiedziała, że może to być Ch. Wyraziłam wątpliwości, czy on posiada więcej książek ode mnie (potem go zapytałam i stwierdził, że ma około czterystu, co go z miejsca zdyskwalifikowało) i uznałam, że poślubię właściciela księgarni! To był już pomysł. Ale skąd takiego wytrzasnąć? Już chciałam to wpisać w Google (poważnie!) i powiedziałam o tym V. i ona stwierdziła, że może ogłoszenie w gazecie? I z miejsca mi jakieś wymyśliła. I poważnie

 Czasem może się zdawać, że moje życie kręci się jedynie wokół teatru i Hamleta. Poniekąd jest to prawda, ale zdarzają się też dni, gdy uda mi się od tego wyrwać. Jakiś czas temu pojechałam do wioski oddalonej godzinę od Frankfurtu, a w niedzielę wybrałam się do ogródka działkowego dwadzieścia minut pociągiem stąd. To, że Niemcy są totalnie ordentlich , jest dla Polaków oczywiste. Ja staram się wyrywać jakoś ze stereotypowego myślenia (po czym sama wpadam w panikę, gdy jestem jedyną Polką w otoczeniu Niemców i zrzucam na siebie wszelakie możliwe stereotypy na temat Polaków...), ale pewne rzeczy po prostu się zgadzają. Mam wciąż w głowie polskie ogródki działkowe, gdzie jest chaos, busz i chwast na chwaście. Albo chaos bez chwastów. Jak kto woli (oczywiście bardzo generalizuję - po prostu ja się z takimi spotkałam). Dlatego wejście do tego kwiatowo-owocowego raju było dla mnie leciutkim szokiem. Prawie takim samym jak to, że miałam polską sieć w telefonie... Pełny zasięg. Gdyby nie

 Na kolorowy tydzień czekałam bardzo długo. Bardzo chciałam w końcu pomalować paznokcie i uznałam, że ten tydzień będzie idealny. I jakoś wyszło tak, że nie miałam czasu i ostatecznie tego nie zrobiłam. Za to każdego dnia pilnowałam, by mieć coś widocznie kolorowego. Poniedziałek zaczęłam na zielono. Zielony sweterek i kolczyki Królowej Elfów (w gimnazjum nazwała je tak moja koleżanka - mam jeszcze białe i nazywają się kolczykami Królowej Śniegu). We wtorek strój był co prawda mało kolorowy, ale założyłam te kolczyki po prawej i bransoletkę (która kiedyś, wieki temu, była dodatkiem do Witch). Zaś te różowe kwiaty otrzymałam w prezencie w piątek i noszę od tej pory z przerwami jedynie na sen.  We wtorek lub w środę zaszalałam i uznałam, że skoro nie mogę nosić najróżowszych, to kupię sobie torebkę. O ile butów kupować nie znoszę, to torebki uwielbiam. Ostatnio kupiłam czarną, ale podszewka się wręcz rozpadła i noszenie jej jest chwilowo niemożliwe. Moja wielka torebka (jedyna, do k

Nie wiem, czemu ten tydzień musiał się pojawić akurat w czasie, gdy po raz trzeci z rzędu postanowiłam, że w tym tygodniu na pewno skończę z Hamletem. Ale skoro się relaksujemy, to do roboty i do relaksu. A co tam! Tydzień ten zaczęłam już w niedzielę, ale nie pamiętam, co robiłam - oprócz tego, że się relaksowałam. We wtorek pozwoliłam sobie na skrajne lenistwo i słuchanio-czytanie książki (o ile audiobooki - nawet żywe - do mnie nie przemawiają, to gdy mam jednocześnie tekst przed oczami, zamienia się to w prawdziwą przyjemność). To był chyba ten dzień, gdy moje stopy całkowicie umarły po nowych butach. W środę trochę wysiłku fizycznego, ale to nic złego. Za to wieczorem było kolejne heksowanie. Już z L. ustaliłyśmy, że to chyba stanie się naszą tradycją. Do siebie wróciłam znowu prawie o północy. W czwartek na upartego hamletowałam, wyklinając go w niebiosa i obejrzałam sobie chyba dwa odcinki serialu Hannibal. Choć możliwe, że to było w piątek. W międzyczasie poczytałam też

 Jako że w maju są moje urodziny, niektórzy przypominają sobie o moim istnieniu. Niektórzy pamiętają cały rok. A ja też postanawiam sama się rozpuścić. W tym roku, biorąc pod uwagę, jak bardzo zajęty i męczący był maj, zasłużyłam sobie. Tak przynajmniej sobie wmawiam. Dziś, bo mam dobry humor. Normalnie bym się poważnie zastanawiała, czy to jakiś podstęp. To coś na górze jest kotem z białej czekolady. Jedyny słodycz, którego nie pożarłam przed zrobieniem zdjęcia (kot zniknął kilka minut później, choć czekoladą był wypełniony i był naprawdę ciężki). Zdjęcie nie wyszło, bo chciałam go czym prędzej pożreć bez patrzenia na konsekwencje (ach, ta radość z pobytu w domu).  Potem odebrałam paczkę od Kasi - z moim wymarzonym pumeksem z Phenome, jej własną tartą (czyż nie jest śliczna?), kartką i... czekoladą. Białą oczywiście. Zniknęła, nim zdołałam pomyśleć o sfotografowaniu. Akurat miałam łacinę, gdy pobiegłam na pocztę, więc potrzeba poprawy nastroju jest raczej zrozumiała. Owa czeko

Nie miałam zielonego pojęcia, z której strony ugryźć ten temat. Gdy jest się w biegu i trudno podjąć się czegokolwiek, to myślenie o jedzeniu ogranicza się zwykle do drożdżówki (poniedziałkowe śniadanie), banana (połowa posiłków w tym tygodniu), czy kanapki z serem pleśniowym (hem, codziennie?). Owoce gdzieś umykają (choć naszła mnie ochota na jabłka i troszkę się nimi żywiłam - gdy tylko pamiętałam, by je kupić), a słodycze się na mnie patrzą (postarałam się zdrowo przerzucić na gorzką czekoladę, ale w bólach mi to przyszło i ostatecznie w czwartek pożarłam całą tabliczkę - 200g - białej). Poza tym to ostatni tydzień miesiąca - biorąc pod uwagę, jak wyglądały moje finanse w maju, cud, że w ogóle cokolwiek w portfelu miałam, by móc w ogóle celebrować ten tydzień. Skupiłam się na zupach. I innych rzeczach, już mniej zdrowych (pizza, której zjadłam dwa kawałki, a z pozostałych wyjadłam krewetki i ananasa; spagetti z pesto i dużo, dużo, dużo pieczywa, ciasta, ciastek i pieczywa raz jesz