Ulubione: książka i film.

Z biegiem lat pewne rzeczy się zmieniają, inne zaś zostają. Jak Tokio Hotel zmieniło moje życie, tak Linda wciąż jest moim ulubionym aktorem świata. Dzieciństwo wiele mówi. Tak samo po tych wszystkich latach zastanawia mnie, dlaczego od zawsze moim ulubionym filmem jest "Tato" - film tak obcy mojemu doświadczeniu życiowemu, gdzie nie zaznałam ojcowskiej miłości, a raczej coś przeciwnego. Dlatego też dziwi mnie, że film, w którym ojciec jest alkoholikiem, matka chora psychicznie, a dziecko wyraźnie skrzywdzone tą całą sytuacją, stał się moją ostoją, nadzieją i jednocześnie ulubionym filmem. Zresztą... filmy z lat dziewięćdziesiątych są najlepsze. Wtedy komercja i efekty nie weszły jeszcze tak mocno w ten biznes, ludzie mieli pomysły, a aktorom zwyczajnie chciało się jeszcze grać. Kto nie widział - musi nadrobić. Klasyka polskiego kina i prawdziwe cudo w wykonaniu Lindy, Pazury i mojej ukochanej Segdy.

"Blondynka" jest odkryciem relatywnie nowym, znam ją od sierpnia chyba trzy lata temu, kiedy to zdetronizowała moją poprzednią ulubioną "Matkę Ryżu" (też genialna, polecam z całego serca!). Niemniej wejście w tę ogromną ilość stron, z których wyciekał ból, rozczarowanie, dążenie do szczęścia dość pokrętnymi drogami... było długie, momentami mozolne i zabijało. To jedna z tych książek, po których przeczytaniu nie pozostaje nic poza ciszą. Nagle własne życie przestaje mieć znaczenie, czujesz się jak na ciężkim kacu emocjonalnym, a z Twoich uczuć nie zostaje nic - ta książka pierze duszę, wiruje i suszy. Zostaje jedynie niezapisana kartka. Niesamowite czytelnicze katharsis. A mówiąc prosto - to zbeletryzowana "biografia" Marilyn Monroe. Tyle że nie dzień po dniu, a uczucie po uczuciu. Oates stworzyła genialny portret emocjonalny Marilyn, który ma zdolność wpływania na czytelnika. Jedna z najgenialniejszych książek, z jakimi miałam do czynienia. I moja biblia, do której nie wróciłam od tamtego czasu, bo wciąż mocno we mnie tkwi.