Berlin - ROCKTREFF 2012

Miesiąc temu popełniłam jeden z życiowych błędów. Dobra, to żart. Ale tym domniemanym błędem było powiedzenie "Okay", gdy V. mnie poinformowała, że mam dla niej zarezerwować ten weekend. Co ja się będę kłócić... I w ten oto sposób trafiłam na festiwal rockowy. A że rocka mało słucham, bo kilka lat temu z niego wyrosłam, momentami miałam dość. A w zasadzie tylko przy jednym zespole. Sam wyjazd obfitował w emocje i dziwne wypadki. O dziwnych wypadkach opowiem w kolejnym poście, dziś skupmy się na dziwnych zespołach w moim dziwnym pojęciu. Dzisiaj pokażę Wam zdjęcia, w następnych dniach (czyli w moim rozumieniu - nie wiadomo kiedy) pojawią się filmiki. A może pojutrze nadejdzie post dziwnych wypadków i berlinoznawczy. Nie ma to jak dobry plan...

Choć koncerty zaczynały się o godzinie piętnastej, my dotarłyśmy po osiemnastej, więc trochę nas ominęło. Nie wspominając o całym piątku. Sobota trwała do 23, a niedziela do 20. O niedzieli w szerszym pojęciu opowiem w poście o dziwnych wypadkach.

Nihao?

Całkiem milusi zespół. Nawet zabawny. Nic więcej do powiedzenia nie mam. Pamiętam, że piosenki były po niemiecku. I to chyba ich perkusista mnie rozwalał, tak przypuszczam.

Redeema

O Gott! Tego słuchać nie mogłam! Moje uszy przez całą noc się musiały regenerować, a cały koncert miałam w nie wetknięte palce. Przy okazji słyszałam wokalistkę, która pokazywała majtki na scenie, bo dość nierozważnie dobrała ruchy i miała za małą sukienkę. W dodatku mikrofon za cicho. Tego autentycznie nie dałam rady słuchać. Jednak ten w zielonym był pocieszny. A na scenie postawili dwa maneki-neko, z czego jeden ciągle gdzieś wędrował i raz siedział nawet na perkusji.

Kyuchu

Na zdjęciu jedynie gitarzysto-wokalista zwany Zakiem Efronem bądź Robaczkiem ("No, Robaczku, popatrz tutaj!"). Jego ulubione słowa? "Geil" i "alles klar". Z Rostocka.

Diagnosis: Different

Zdjęć nie posiadam (ale za to całkiem długi filmik). Ze śledztwa V. wynika, że basista jest Polakiem.

Alltagsdasein

Ci należą do kategorii: ci moi. Po pierwsze po niemiecku, niemieckie i z niemieckiego, po drugie da się słuchać, po trzecie ich chciałam zobaczyć. I oni mnie naprawdę bawili.

Before I forget

Moje pierwsze wrażenie: omatkozakochamsię. Bo zobaczyłam elektryczną wiolonczelę i stroje muzyków. Jednak takie wrzaski nie do końca do mnie przemawiają (choć były i takie momenty). Za to wokalistka była wdzięcznym obiektem do robienia zdjęć, bo stała w miejscu i jedynie próbowała nieudolnie tańczyć, ewentualnie robiła coś z włosami. Robiłam jej więc zdjęcia.

Ogólne wrażenia? Fajnie było. W niedzielę już byłyśmy rozpoznawane. A V. jest niezdecydowana - gdy się nie ruszam, jest źle. Gdy się ruszam, jest jeszcze gorzej. Pragnę zaznaczyć, że ja rytmu nie czuję i skoro już tańczę, nie należy narzekać. A to, że wszyscy się ze mnie śmiali... no i co? Nikogo nie zadowolę, ech. Ale od kiedy ja się tym przejmuję? Każą jechać - jadę. Każą się ruszać - ruszam. Narzekają? A podobno to ja jestem marudna i nic mnie nie zadowala!

I tak mi się podobało. A dziwne wypadki jeszcze nadejdą.