Moje cele na wiosnę - sztuk sześć (i tak dalej).

Tej wiosny czuję zdecydowanie więcej sił i motywacji do zmian w moim życiu. Muszę przyznać, że w ciągu ostatnich trzech lat sporo się w nim podziało, a że ostatnio kupiłam durszlak, to mogę spokojnie odcedzić to, co złe i dodać trochę dobrego. Tej wiosny zamierzam się za siebie bardzo dogłębnie zabrać. I już na sto procent dorosnąć.
 

Teatr=stres

Trochę czasu zajęło mi pojęcie tego faktu. Długi czas łudziłam się, że czeka mnie w tym teatrze jakaś przyszłość, a przynajmniej stabilizacja. Liczyłam na zatrudnienie (choćby na kiepskich warunkach). W końcu zrozumiałam, że nie mam szans. Tej wiosny zamierzam się od teatru uwolnić i stworzyć sobie więcej przestrzeni, ponieważ czeka mnie...
 

Praca

Obecnie jestem w trakcie poszukiwań. Od tygodnia jestem oficjalnie osobą bezrobotną (tak! Doczołgałam się do urzędu, żeby wreszcie coś w moim życiu ruszyło!), choć ten status towarzyszy mi od końca studiów... Rozsyłam podania, coby wreszcie mieć w życiu jakąś stabilizację i nie musieć się zamartwiać, czy będę w stanie zapłacić czynsz za miesiąc. Pragnę dla siebie czegoś, co pomoże mi się rozwijać.
 

Związek

Pragnę być lepszą kobietą dla mojego mężczyzny i nie wykorzystywać go na każdym kroku. Jestem leniwa i muszę przyznać, że dobrze mi to idzie... Niemniej teraz staram się w miarę możliwości gotować i zawsze obieram dla niego ziemniaki (on tego nie znosi!). Mam problemy ze zmuszeniem się do sprzątania, ale baby steps, baby steps...
 

Zdrowie

Gdy tylko przebrnę przez wielkanocne przedstawienie (które jest dla mnie też symbolicznym końcem teatru), zamierzam przynajmniej raz w tygodniu biegać, trzy razy w tygodniu ćwiczyć jogę oraz zadbać o moje odżywianie. Bardziej uważać na produkty mleczne, które w ostatnim czasie bardzo mocno krzywdzą mój układ trawienny. Póki co wszelkie stresy zajadam czekoladą i serem. Niedobrze.
 

Kreatywność

Ta energia kosmiczna, która na mnie spływa, nie dociera niestety do wnętrza. Pancerz ochronny ze stresu jej nie przepuszcza. Gdy jednak uda mi się wykrzesać u siebie iskrę motywacji, wrócę do malowania, nagrywania filmików, pisania... Wszystkiego tego, co sprawia mi ogromną radość. Może pojmę wreszcie szydełkowanie! A co najważniejsze - zamierzam wrócić do blogowania na porządnie. Jeden post tygodniowo to stanowczo za mało.

Strefa komfortu

Niech mnie diabli wezmą, ale powiem to na głos. Będzie bolało, poleją się łzy, ale się w sobie zbiorę (nawet nie wiecie, ile siły mnie teraz kosztuje napisanie o tym - to boli wręcz fizycznie i generuje większą ilość stresu niż myśl o próbie za parę godzin) i spróbuję nauczyć się tańczyć. Postaram nie zamykać się w szafie na sam dźwięk tego słowa. Choćbym miała wylać beczkę łez, spróbuję się przełamać! Jestem beznadziejna, muszę to zaakceptować, ale nie pozwolę sobie samej się ograniczać!

Zdaję sobie sprawę, że to dość ogólne plany, niemniej spisanie ich uświadomiło mi, że dokładniej się nie da. Stan, w jakim obecnie się znajduję, jest na tyle niestabilny, że jedynym, co mogę zrobić - jednocześnie pozostając uczciwa wobec siebie samej - jest postawienie granic, w jakich mam się poruszać. I tak też zrobię.

Wolicie stawiać sobie nierealne cele, czy też raczej ramy? Czego planujecie dokonać tej wiosny (bądź tego roku)?