Dwa lata bez mięsa - moja droga do wegetarianizmu.

Moja rodzina po dwóch latach wciąż nie wierzy, że nie jem mięsa. No dobrze, wierzą, bo widzą, ale nie potrafią tego pojąć. Kto jak kto, ale JA? W końcu to ja jestem osobą, która w piątki niemal płakała, bo z powodu postu nie mogła zjeść mięsa. Żywiłam się tylko mięsem i owocami. Wszystko to najlepiej surowe. Mówię poważnie. Jak się to więc stało, że rzuciłam mięso w diabły?

Przyznam Wam się, że całe życie chciałam być wegetarianką z powodu "miłości do zwierząt". Niestety tak bardzo lubiłam smak mięsa, że żadna miłość nie pomagała. Jednak przez cały okres nastoletni miałam chroniczne bóle brzucha i pewnego lata odkryłam, że gdy nie jem mięsa, ból się nie pojawia. Przeprowadziłam ten eksperyment na trochę dłuższym odcinku czasu i okazało się, że mięso było winne. Wtedy - mając wreszcie sensowną i przemawiającą do mnie wymówkę - stwierdziłam, że nie jem i koniec.

Niestety z tym końcem nie było tak prosto... Decyzję podjęłam na początku listopada i wtedy też przeszłam na dietę bezmięsną (nie powiem, że wegetariańską, ponieważ wciąż jadłam ryby). Okazało się jednak, że wracały do mnie smaki i raz na dwa tygodnie - w wielkiej tajemnicy - skusiłam się na kawałek mięsa, po czym miałam wyrzuty sumienia. Trwało to do lutego, kiedy doznałam olśnienia, że nie oszukuję w ten sposób innych, tylko siebie samą. Tak się na siebie zdenerwowałam, że od tamtego momentu już mięsa nie jadłam. Ostatnim jego objawem było salami.

Ryby zaś jadałam raz na tydzień bądź dwa. To było wygodne i bardzo długo (cóż, dwa lata) nosiłam się z myślą zrezygnowania z nich także. Gdy już przestałam tęsknić za mięsem, powoli odchodziła ode mnie ochota na ryby, ale jadłam je, ponieważ ułatwiało to życie rodzinie i znajomym. Nie jem mięsa, ale jem ryby. I problem z głowy. Nikt nie musiał się zastanawiać, czym mnie nakarmić. Dlatego długo zwlekałam z tą decyzją. W końcu, pierwszego stycznia tego roku, ryby odeszły z mojego jadłospisu. W Sylwestra pożegnałam się z nimi łososiem.

Po tych dwóch latach mięso zaczęło mnie brzydzić. Nie chcę się znajdować w jego pobliżu, nie lubię, gdy mój Niemiec je je. Choć ma zakaz przyrządzania go w domu, nie zabraniam mu, nawet jeśli mam ochotę. Czasem tylko zwracam uwagę, by nie przesadzał. Nie staram się nikogo nawracać, bo i po co? Ja nie jem - moja decyzja, moje zdrowie. Innych dotyczy to samo. Wiem, że lepiej się bez mięsa czuję i trudno mi sobie wyobrazić, że zacznę je kiedyś znowu jeść. Gdy przed Bożym Narodzeniem mój Niemiec prosił mnie, bym spróbowała gęsi, powiedziałam, że jeśli będę się dobrze czuła, zrobię to dla niego. Przez kilka tygodni śniły mi się koszmary związane z tą perspektywą. Ostatecznie spróbowałam małego kawałeczka i stwierdziłam, że na tym koniec. Dobrze mi z tym.

Nie afiszuję się moim wegetarianizmem na blogu, bo szczerze mówiąc denerwuje mnie, że w tym momencie jest to w modzie (choć mniej niż weganizm). Nie podoba mi się to szufladkowanie. Czasem napomykałam o tym, że nie jem mięsa, ale teraz po raz pierwszy jasno się w tej kwestii wyrażam. I podkreślę, dla własnego spokoju, że dla mnie to nie moda, nie styl życia. To dieta, dzięki której czuję się lepiej.