50 twarzy Greya - film, książka i o co w tym chodzi.

Książki wiele nie pamiętam. Z miejsca się przyznaję - jednak prowadzenie bloga książkowego ma swoje zalety. Mogę się na przykład dowiedzieć, co o Greyu sądziłam po jego przeczytaniu. I popieram siebie samą - Grey to literatura, która ma bawić, a nie rozwijać intelektualnie. Jest słabo napisana, ale ma pewien potencjał emocjonalny, który działa. To właśnie sprawia, że książka staje się bestsellerem - emocje, które wyciska z czytelnika. A co z filmem?

Odkąd dowiedziałam się, jaki paskud gra tego powalająco przystojnego literackiego Greya, byłam zdecydowanie mniej ekranizacją zainteresowana. Mimo to uznałam, że chcę wiedzieć, co zrobili twórcy z moją ulubioną postacią, mianowicie wewnętrzną boginią, jej saltami, fochami i tupaniem nóżkami. Tutaj się rozczarowałam, bo się jej zwyczajnie pozbyli. A szkoda!

Jako nastrajanie się do filmu posłuchałam soundtracku. Jest niezły. Widać, że stoją za nim duże pieniądze. Cóż, czymś muszą tę nieistniejącą fabułę podreperować i padło na muzykę. Tak przynajmniej na początku myślałam, bo gdy weszłam do kina i przebrnęłam przez blok reklamowy (gdzie uraczyli widzów reklamą żelu nawilżającego do pochwy oraz sex shopu... Byłam - łagodnie mówiąc - zdegustowana i uznałam, że zamiast chodzić na filmy dla dorosłych, skupię się znowu na bajkach), zaatakowała mnie znana już muzyka oraz świetne zdjęcia. Zdjęcia i montaż w tym filmie są naprawdę godne podziwu. Udało im się przedstawić chemię między bohaterami, erotykę bez elementów porno. W zasadzie z intymnych części ciała można podziwiać (nieistniejący) biust Anastasii oraz kilka tyłków. BDSM ograniczyło się do wiązania, głaskania wszelakiego rodzaju miotełkami do kurzu (wybaczcie, proszę, brak znajomości terminów fachowych - możecie mnie w tej kwestii uświadomić) i kilkakrotnym poklepaniem pejczem.

Dialogów jest niewiele, bo w sumie z książki nie bardzo było co wyciągnąć, ale muszę przyznać, że zgrabnie to wkomponowali i fabuła (wciąż nieistniejąca) wydaje się być trochę mniej płytka. Momentami film się dłużył - może dlatego, że brakowało tam jakiegokolwiek punktu kulminacyjnego. Od początku do końca film pozostaje na tym samym poziomie napięcia. Nie jest to jednak wina twórców, a pani James, która tak napisała swoją historię. Jeśli chodzi o filmowców, podziwiam ich za to, co z tej książki zrobili. A wyszedł z tego ładny, estetyczny kawałek komedii, przy której się nie zasypia, ale też nie ma się oporów wyjść w połowie do toalety. Od lat mi się to w kinie nie zdarzyło. Tym razem nie mam wrażenia, że przegapiłam cokolwiek.

Aktorka grająca Anastasię została wybrana idealnie. Lepszej Any nie potrafiłabym sobie wyobrazić. Gra Greya była dobra, ale twarz i tyłek bym wymieniła - nic mi się w nich nie podobało. Poza tym zarzucić mogę tej ekranizacji podgłaśnianie soundtracku w każdej możliwej chwili ciszy (czyli często), tak że mocno wybijał się z tła i zwyczajnie dominował. Zmusza to do zastanowienia, czy nie mieli innych trików, które ratowałyby ten film.

Jeśli już znacie tę historię, nie warto iść do kina. Szkoda pieniędzy na rozrywkę na niskim poziomie. Jeśli jednak Grey jest Wam obcy (oczywiście poza faktem, że każdy o nim słyszał i ma jakieś pojęcie), to po obejrzeniu trailera (w którym zawarte jest właściwie wszystko) możecie to rozważyć. Bo poza dobrą muzyką i ładnymi obrazami (oraz wręcz genialnym montażem!) nie ma w nim nic. Lepiej się bawiłam przy książce.