Pajączki, czyli użalania się nad nogami ciąg dalszy.

Po tym jak żaliłam się Wam na moje pajączki na nogach, zabrałam się za treningi. Powoli wracałam do biegania, zaczęłam się więcej ruszać – nie tylko dla zdrowia i przyjemności, ale też by zobaczyć, czy coś się w moim ukrwieniu zmieni. I faktycznie na początku myślałam, że moje pajączki zniknęły. Te na ramieniu rozpłynęły się w powietrzu, a na udach chwilowo uspokoiły. Potem wróciły. To już zaczęłam się denerwować. No ileż można! A od paru miesięcy mocno koncentruję się na ćwiczeniach nóg i co jest z nimi nie tak? Dwa miesiące nie mogłam chodzić bez bólu w kończynach dolnych, o klękaniu nie wspominając (potem nie mogłam się podnieść, choć samo klęczenie też było niewyobrażalnie nieprzyjemne). Pociągnęłam więc moją nożną historię dalej. 

Już wcześniej mówiłam, że możliwe jest zrobienie specjalnego USG doppler, które sprawdza przepływu krwi w naczyniach. Byłam ciekawa, jak to to działa i z zaskoczeniem odkryłam, że nie sprawdza to tylko poziomu mojego zażylakowacenia, ale jest przydatne w wielu różnych sytuacjach, które mają coś wspólnego z ukrwieniem. Np. przyczyna niepłodności męskiej – jedną z najczęstszych są… żylaki. Wow. Tego się nie spodziewałam. Oczywiście nie nóg. Jeszcze tego by brakowało. Ukrwienie łożyska jest również bardzo ważne dla rozwoju płodu (okay, powoli widzę, dokąd zmierza ten post – wiem, że ostatnio przybyło mi w czytanych parę blogów parentingowych, ale z tego co wiem, nie jestem w ciąży i wciąż rozmawiamy o moich nogach, nie macicy). Dzięki temu USG można nawet się dowiedzieć, jak bardzo złośliwy jest nowotwór. Stwierdziłam, że doppler to taki dr House układu naczyniowego.

W każdym razie na bolące nogi także jest zalecany. Muszę przyznać, że poważnie się zastanawiam. Nie bez powodu są takie, a nie ma z tym nic wspólnego niedobór żelaza (suplementuję i nic się w kwestii nóg nie zmienia), czy tryb życia (mój jest dość aktywny). Podziwiam mojego Niemca, który bez problemu jest w stanie przejechać na rowerze trzydzieści kilometrów, a ja wysiadam po pięciu (przy czym bez problemu przebiegnę dziesięć – co za życie). Już w sobotę odkryłam, że moje mięśnie nóg bardzo szybko opadają z sił. I naprawdę skłaniam się ku temu, że to wina nieodpowiedniego dokrwienia. Problem na pewno nie leży w samych mięśniach, bo się powoli rozwijają, a nie zanikają. Czy ma z tym coś wspólnego moje niskie ciśnienie, przez które krew nie dociera do odpowiednich komórek i krzyczą one z pragnienia i głodu? To takie małe wampiry, które nie mogą bez osocza i hemoglobiny, a czasem i pooddychać trzeba. Cały organizm to jedno – potrzebuje tego samego, może tylko w trochę innej formie. Nie rozumiem jednak, dlaczego akurat moje nogi musiały się uprzeć przy nastoletnim buncie (nastoletnie to one od paru lat już nie są…) i wysiadają. A potem nie chcą znowu wsiąść i tak sobie czekam parę godzin, aż dojdą do siebie. Gdy jeszcze byłam młoda, takie rzeczy mi się nie przytrafiały.

Jak już wspomniałam, zastanawiam się, czy nie przebadać się dopplerem. Z całą pewnością rozjaśniłoby to trochę sprawę moich nóg (albo zaciemniło, gdyby okazało się, że z moimi żyłami wszystko w porządku) i mogłabym zapobiec temu frustrującemu braku funkcjonalności z ich strony. Nie jest to korzystne na scenie, w życiu, ani nawet w najbardziej leniwych chwilach. Tu coś zdrętwieje, tu coś boli, nagle nie mogę wstać, bo nogi się pode mną uginają. Takie badanie nie byłoby złe. Nie sądzicie? Jakieś szczególnie drogie też nie jest, bo ceny zaczynają się już od 80 zł. A jak macie dobrego lekarza, to i NFZ może zapłacić… Tylko tutaj trzeba by było czekać kolejny rok. Po tym czasie to może i wysiłek fizyczny pomoże. Tak je zmęczę, że już nie będą miały siły się nad sobą użalać.

To jest dopiero plan!