Jak ważne są dla mnie poranki?

W dzieciństwie nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak ważne są poranki. Śniadanie mogłoby dla mnie wtedy nie istnieć! Czego nie można powiedzieć o mojej mamie, która codziennie wyciskała mi sok z pomarańczy (bo na to miałam ochotę), robiła tosty lub kroiła kromki chleba w kosteczki. Czasem były też moje ukochane przepiórcze jajka. Wszystko po to, bym zjadła śniadanie na te pięć minut przed wyjściem z domu. Jakoś nigdy nie cechowałam się wczesnym wstawaniem. Najlepszym budzikiem dla mnie było włączenie telewizora na VIVĘ, ale i to nie do końca było rozsądne, bo jakość mojego dnia zależała od pierwszej piosenki...

W ostatnich dniach borykałam się z niemożnością zjedzenia spokojnego śniadania w domu. Albo to ja nie byłam w stanie wygrzebać się z łóżka wcześniej niż na dziesięć minut przed wyjściem (czyli dokładnie tyle czasu, ile potrzebuję, by się umyć i ubrać), albo to mój Niemiec nie miał ochoty. I oboje wylegiwaliśmy się aż do ostatniej minuty. A śniadania nie było. Jedynie banan zjedzony w biegu. Choć doskonale zdaję sobie sprawę, że mój układ trawienny ma swoje wymagania. I muszę je spełnić, czy mi się to podoba czy nie. I później ponosiłam konsekwencje.

Odkąd wyjechałam na studia, śniadania zyskały dla mnie nową jakość. To mały rytuał, który nastrajał mnie do dnia. W akademiku miałam Internet mobilny, więc musiałam wstać przed siódmą, jeśli chciałam do śniadania oglądać filmiki na YouTube. Potem ważne było, by zjeść wspólny posiłek z moim Niemcem. Ostatnio okazało się, że najpiękniejsze dni to te, kiedy w teatrze musimy być dopiero na dziesiątą, więc możemy się wyspać (moje minimum to wpół do ósmej), spokojnie wstać i bez pośpiechu coś zjeść. To czyste szczęście i przytulność. Za to kocham też wolne niedziele - nic nas nie goni. Jemy, kiedy chcemy. Mamy czas na coś więcej niż banana w biegu. Ja nie jestem rozdrażniona. Moje ciało wraca powoli do rytmu, który mu służy. Mam czas na wypicie herbaty. I czuję się zdrowsza.

Choć przez całe życie nie zdawałam sobie sprawy, jak ważne są dla mnie poranki, teraz nie mogę temu zaprzeczyć. Poranki na spokojnie, ze śniadaniem, z wyspaniem. Wprawdzie wciąż wybieram sen, gdy muszę zdecydować między nim a jedzeniem, ale już nie łudzę się, że wytrzymam cały dzień bez śniadania. Muszę coś zjeść. Choćby w najgorszym wypadku w biegu.

Im lepszy mam poranek, tym spokojniejszy będzie dzień. Dnia bez prawdziwego rozbiegu niemal nie sposób już uratować.

Czy tylko ja jestem tak wrażliwa i przykładam wagę do czegoś, co tak naprawdę nie ma znaczenia? Jak ważne są dla Was poranki?