Rzeczy, bez których nie mogę żyć.

 W zeszłym tygodniu znaleziono bombę w budynku niemal naprzeciwko i nas ewakuowano na czas rozbrajania. To był moment, gdy zaczęłam się zastanawiać, co chciałabym uratować z mieszkania, gdybym tam nie miała już nigdy wrócić, bo wyleciałoby w powietrze. Wtedy też uświadomiłam sobie, że tak naprawdę wiele nie potrzebowałam. Miałam mojego Niemca u boku i po co ratować cokolwiek? Znalazło się jednak parę rzeczy.

Leon i Ottopus. Moje kochane pluszaki od mojego Niemca, które są dla mnie jak dzieci i byłoby mi bardzo smutno, gdybym musiała przejść przez życie bez nich. Są dla mnie bardzo ważne, nawet jeśli Wy uznacie to za skrajną głupotę.

 Moja pralka. O tak! Mój Niemiec ma zakaz jej dotykania. Dostałam ją w zeszłym roku jako prezent świąteczny od jego taty. Właśnie podpisaliśmy umowę o mieszkanie i trzeba było je urządzić. Dla mnie mogło tam nic nie być, ale pralka musiała. Gdyby była mniej ciężka, to pewnie i rozważyłabym wyniesienie jej, żeby ochronić przed potencjalnym wybuchem bomby.

 Nike. Jak już kupiłam sobie porządne buty do biegania (które są przy okazji baaaardzo wygodne), to w ostatnim odruchu pomyślałam, że zabieram je ze sobą. Jak już zostać bezdomną, to przynajmniej w wygodnych butach. To jednak najmniej ważna rzecz z tych, bez których w tamtym momencie nie mogłam żyć.

Mój laptop. To rzecz, po którą od razu pobiegłabym do mieszkania, gdybym nie miała jej w torebce. (W czasie ewakuacji byliśmy w teatrze, który również znajdował się w zagrożonej strefie.) Może pozwoliłabym wysadzić w powietrze buty. Nawet pralkę. Z płaczem poświęciłabym życie Leona i Ottopusa. Komputera jednak nie oddam!

Teraz wiem, że w sytuacji kryzysowej bym nie zwariowała i nie chciała ratować całego dobytku. Póki pieniądze, dokumenty, komputer i ukochanego miałam przy sobie, nie potrzebowałam niczego więcej. A listę w poprzednim zdaniu należy czytać od końca, wtedy widać, co jest dla mnie najważniejsze.