Gdy wszystko zaczyna się walić.

Znacie te momenty, w których wszystko zaczyna się walić? Gdy plany i marzenia obracają się w pył, a Wy stoicie po środku tego bałaganu i nie wiecie, za co się zabrać? Najchętniej usiedlibyście w kącie i płakali, dopóki dobra wróżka nie uporządkowałaby Wam życia na nowo?

Na pewno je znacie. Ja też je znam.

Właśnie jestem w takim punkcie.

Może przesadzam, bo jestem w nim zaledwie od trzech dni, ale to dla mnie za dużo. Najpierw stres związany z pracą licencjacką, której nie byłam w stanie pisać z powodu choroby. Zamknęłam się w mieszkaniu i prawie z niego nie wychodziłam. Potem miałam urodziny - i jednocześnie dzień oddania pracy. W zeszłym roku postanowiłam przeprowadzić eksperyment. Po tym jak na Facebooku dostałam mnóstwo życzeń od osób, z którymi czasem zamieniłam tylko jedno słowo i w dodatku nie byłam pewna, czy oni w ogóle wiedzą, komu te życzenia składają (nie figuruję na tym portalu pod moim imieniem i nazwiskiem, ale dość fikuśnym pseudonimem), zdecydowałam się usunąć stamtąd moją datę urodzenia i wszelakie powiadomienia na ten temat. I w poniedziałek zebrałam żniwo.

Zadzwoniły do mnie dwie osoby z rodziny (w tym moja matka, która je złożyła i więcej nie chciała ze mną rozmawiać). Dziadkowie mojego Niemca wysłali mi maila. Mój Niemiec sam złożył mi życzenia chyba trzy razy. Jedna dziewczyna, z którą nie mam kontaktu od dawna, też - ku mojemu zdziwieniu - mi napisała wiadomość na Twitterze. Do tego Kasia i Gia. I mój przyjaciel. I teatr, w którym nie byłam, ale zadzwonili. Choć nie przyszło im do głowy, by mnie zaprosić, żeby mogli zrobić to osobiście. W końcu na pewno nie mam czasu na tak długą podróż, jaką są cztery minuty z domu do teatru pieszo. O godzinie dwudziestej odeszłam od komputera i wyłączyłam głos w telefonie. Oficjalnie uznałam, że nie mam urodzin.

Chyba najbardziej zabolała mnie moja matka. Zaraz po tym przyjaciółka, z którą rano rozmawiałam, ale zapomniała, że to moje urodziny. Potem kolejna przyjaciółka, która nawet z opóźnieniem sobie nie przypomniała (ta pierwsza owszem, ale parę minut przed ciszą nocną). Przyjaciółka od lat, której też to do głowy nie przyszło. Mój ojciec (choć po nim się niczego nie spodziewałam). Liczyłam na rodziców mojego Niemca, ale są na urlopie z wyłączonymi telefonami, więc czemu mieliby zawracać sobie tym głowę. To był ten punkt, w którym uznałam, że jestem dla mało kogo ważna. Reszta rodziny (tej najbliższej) przypomniała sobie następnego dnia. I jedna przyjaciółka. Nie poczułam się lepiej, bo ja moje urodziny już pogrzebałam.

To był moment, w którym puściła tama. Pół poniedziałku przepłakałam, także cały wtorek wieczorem. Doprowadziłam mojego Niemca do skraju załamania. I doszłam do kilku bolesnych wniosków:

- nie mam życia, siedzę całymi dniami w domu i mój Niemiec jest moją jedyną kotwicą do świata
- trzymam się kurczowo jednego marzenia i to mnie frustruje, ponieważ ostatnio nie mogę tego mieć, a sama twierdzę, że żebrać o to już nie będę
- zbliża się koniec studiów, a co za tym idzie - konieczność znalezienia pracy
- moje wewnętrzne dziecko potrzebuje rodzica, który je doceni - od moich nigdy nie miałam żadnego wsparcia ani poczucia, że są moimi rodzicami
- nie potrafię sama ruszyć przed siebie, czekam na jakiś impuls z zewnątrz
- oddalam się od innych, próbując ich skrzywdzić, ale oni tego nie zauważają i to krzywdzi mnie

I teraz stoję wśród tego fizyczno-emocjonalnego burdelu i nie wiem, co zrobić, by się polepszyło. Płacz już nie pomaga, rzucić się z mostu też nie mogę. Mam dwadzieścia trzy lata, ale wewnętrznie wciąż jestem małą dziewczynką, która potrzebuje opieki. Jedynym sposobem na uciszenie jej jest rzucenie się w wir pracy, ale teraz nie mam już tej możliwości - teatr od jakiegoś czasu nie jest moją odskocznią, lecz stałym punktem programu w określone dni i godziny, na chwilę i zdecydowanie nie tak mocno związanym jak rok temu. I pisanie głupiego licencjatu nie jest rozwiązaniem. Potrzebuję poważnej pracy, żebym mogła się czymś zająć; czymś, co nie jest bezpośrednio związane z domem. A robienie czegokolwiek w jednopokojowym mieszkaniu temu nie sprzyja. Ostatnio marzy mi się pokój do pracy. Może wtedy byłoby mi łatwiej? Mimo to licencjat kiedyś się napisze, ale poważnej pracy, dla której będę musiała wyjść codziennie z domu, wstawać o stałej porze i zajmować się jakimiś problemami, a potem dostawać za to pieniądze, którymi mogę opłacić życie - nie mam na horyzoncie. A ja muszę po prostu wyjść, żeby móc posprzątać mój wewnętrzny bałagan.