Rzecz o chlebie.

Czytałam post u Bei odnośnie chleba. I napisała, że ci, którzy mieszkają na obczyźnie, tęsknią za polskim chlebem. A ja postanowiłam się do tego ustosunkować. Krótko, może nie na temat, ale generalnie muszę powiedzieć coś w tej kwestii. Bo chyba wszyscy Polacy uważają, że polski chleb jest najlepszy. A ja - naczelna nonkonformistka - zastanowiłam się nad tym i oficjalnie oznajmiam, że nie, polski chleb mnie nie rusza.

Oczywiście mówię o sklepowym. Domowej roboty to inna bajka (tego mojej babki z Podlasia nie mogę strawić, chyba że jest ciepły) i wiele zależy od umiejętności osoby, która go piecze. Ja sama nie potrafię. Moje pierwsze próby na drożdżach się wyjątkowo nie powodziły, a potem na zakwasie wyhodowałam zakalec. Na proszku do pieczenia wyszedłby mi na pewno. Ale ja po prostu nie mam ręki do tych wszystkich rosnących rzeczy. Moja mama i babcia od strony mamy to samo. Czemu nie odziedziczyłam drożdżowych genów od strony ojca?...

Jednak wróćmy do sklepowego chleba. Odkąd mieszkam na granicy, mam dostęp zarówno do polskiego jak i niemieckiego. Polski lubię tylko biały, świeżo upieczony, lekko ciepły, z chrupiącą skórką, która rani moje nadwrażliwe dziąsła. Ale co to za smak! Tylko z margaryną. Dzień później to już guma i niezjadliwe. Ale czasem mi się zdarza... Moją absolutną miłością jest chleb słowiański na zakwasie (ten mogę i jeść trzy dni później), ale tu nie mam do niego dostępu i nie wiem, jak bardzo jest on polski. Nazwijmy go może niszowym polskim i nie bierzmy pod rozważania. Najczęściej jem niemiecki chleb. Ziarnisty, ciemny i lekko wilgotny. Zupełnie niesłodki (kilka razy w Polsce kupiłam i nie mogłam zjeść, bo smakował wręcz obrzydliwie słodko) i porządny, jeśli chodzi o swoje wartości. I w ten sposób uzależniłam się od zakupów niemieckiego chleba. Jest taki nieoszukany. W Polsce jedyny odpowiednik, który mnie satysfakcjonuje chleb żytni ze słonecznikiem z Biedronki. Tani, smaczny, ziarnisty, niesłodki. Prawie ideał.

A bułki? Moje ulubione z owsianą posypką są w obu krajach. Bułki berlińskie (trochę podłużne z pęknięciem wzdłuż) również. Reszta polskich jest niezjadliwa, a w Niemczech nie spotkałam póki co takich, które by mi nie smakowały. No i croissanty w Kauflandzie...

Ale żeby nie było - pszenny chleb w Niemczech wcale nie smakuje sztucznie, jest bardzo dobry, a jeśli chodzi o ciemne pieczywo, Niemcy w moim rankingu zdecydowanie wygrywają. Nie wiem, jak to jest w innych krajach (no dobrze, na Ukrainie chleb jest rewelacyjny, zaś już w Budapeszcie żywiłam się głównie Fornetti), ale moje doświadczenie z niemieckim jest bardzo pozytywne. I tylko nie rozumiem: czemu wszyscy próbują być na upartego chlebowymi patriotami? A może mają przytępiony zmysł smaku.

Zresztą o gustach się nie dyskutuje. Ja za polskim chlebem nie zatęsknię.

(Z zajęć angielskiego: Niemki uważają, że niemiecki chleb jest najlepszy i za polskim nie przepadają.)