Koszmar się ziścił. Studia i dieta.

Mój największy koszmar się ziścił. Po dwóch miesiącach przerwy (och, teatr!) zaczyna się semestr letni i jutro muszę się zmusić do pójścia na uczelnię. Już czuję, jak moje ciało ma problemy z opuszczeniem łóżka (do teatru takich nie ma - zazwyczaj) i doczłapaniem na ten nieszczęsny angielski. I to by było na tyle, jeśli chodzi o jutro. W ogóle zamierzam zmienić grupę z angielskiego i wydaje mi się, że jestem jedyną osobą, która chce przejść z C1 do A1, bo bardziej jej to pasuje terminowo... Skoro już się muszę uczyć tego nieszczęsnego języka, to chociaż wtedy, kiedy mi to odpowiada.

Choć praktykantką już nie jestem, zostaję w teatrze. Już widzę ten wysiłek, jaki będę musiała włożyć w pogodzenie z nim studiów, ale nie zamierzam się przejmować. I choć w piosence SDM dosłuchałam się, że "jedyne, co mam, to złudzenia, że mogę mieć własne pragnienia", zamierzam to zignorować i brnąć w moje szczęście póki się da. I tak już, nim semestr się zaczął, wiem, że w przyszły wtorek na zajęciach nie będę, bo wyjeżdżam z teatrem na czytanie książki dla dzieci. Podjęłam tę decyzję bez najmniejszego wahania. O matko, brzmię już obsesyjnie! Nawet dla siebie samej.

Ale to nie jedyny koszmar w moim życiu. Jest jeszcze kilka, skupię się na jednym: ze względów [znowu] zdrowotnych postanowiłam porzucić słodycze. Zaczynam od wtorku. Już dzielnie staram się ich unikać (dlatego zrobiłam wczoraj ladoo i zaczęłam jeść dziś na śniadanie... ale to bardziej tłuste niż słodkie), żeby nie doznać szoku we wtorek. Nie zamierzam jednak pozbawić się cukru całkowicie, czasem mogę coś zjeść, nie widzę powodu, by nie jeść jogurtów. A gdy będę odczuwała ogromną potrzebę czegoś słodkiego, sięgnę po daktyle bądź inne rodzynki. I wiem, że to nie jest niewykonalne, bo kilka lat temu (w gimnazjum, gdy moja wola była słabsza) przez pół roku nie tknęłam absolutnie nic słodkiego. Potem się jednego dnia złamałam i pożarłam całą tabliczkę czekolady (niedobrzy koledzy i rozmowy na Gadu-Gadu). Mimo to trwało to pół roku. Do dziś jestem z siebie dumna. Zresztą skoro potrafiłam zrezygnować z głównego składnika mojej diety, jakim było mięso, to ze słodyczami nie powinno być problemu. Pozostaje tylko patrzeć, aż przejdę na dietę bezglutenową, bezlaktozową i bezwszystkiego. Podejrzewam, że moja rodzina zeszłaby na zawał, bo już wegetarianizm wydaje im się czymś, co zabrania mi jedzenia czegokolwiek (ale skoro codziennie je się u mnie mięso, to faktycznie można mieć problemy z wyobrażeniem sobie jego braku - ja zdecydowanie miałam, nim zamieszkałam sama). I ciągłe pytania: To co ty w ogóle jesz? są zabawne. Zwykle.

Teraz zdrowo popijam sobie smoothie z jabłka, pietruszki i truskawek (bez wątpienia mamy wiosnę!) i zagryzam ladoo. Cóż, nikt nie jest idealny. Ale to tylko do wtorku. Lub do jutra, jeśli zdołam porzucić jedną z moich niewielu życiowych radości.

Czy wspomniałam już, jak dobrze to zrobi mojemu portfelowi?