Kopytka po raz pierwszy.

O ile uwielbiam jeść, z gotowaniem bywa różnie. Są też tania, na których wykonanie się nie porywam (lub takie, które ni cholery mi nie wyjdą, ale je dręczę w nieskończoność z nadzieją, że może kiedyś... tak mam z chlebem czy innymi wytworami zakwasowymi bądź drożdżowymi - z tymi nie radzi sobie też moja mama i jej mama), bo mam w głowie ich wersję idealną i po co mam ją psuć swoimi nieudolnymi tworami? Lepiej iść do kogoś, kto się zna i ugotuje. Taką osobą jest moja babcia, o której trochę ponad miesiąc temu pisałam. Tyle że mam pewien problem - ona jest sześćset kilometrów ode mnie, a mi się zachciewa kopytek (czy też jak to reszta świata nazywa - klusek leniwych). I tak oto obudziłam się w niedzielę rano z myślą: "Muszę zadzwonić do babci po przepis na kopytka". Ale że w niedzielę prędzej by mnie wyklęła, niż podała przepis na cokolwiek, wstrzymałam się do poniedziałku. I wczoraj podjęłam się tego zadania.

W kuchni zrobiłam mały bałagan, ziemniaki studziłam w oknie, w trakcie robienia połowę składników skonsumowałam. Efekt wyszedł w sumie niezły. Konsystencja prawie taka jak należy (ciut więcej mąki?). Kształt od biedy też odpowiedni.

Jednak - jak już wspomniałam - jestem dzieckiem wybitnie utalentowanym. Mi to nie wychodzi. Po prostu. Nawet gdy babcia wymęczy to ciasto, da mi je do ręki i powie: "Ugotuj", ja coś zepsuję. I nigdy nie wychodzi mi tak dobrze. Bo rozgotuję, za słabo odcedzę (ciężko odcedzić rozgotowane kluski, wierzcie mi - szczególnie mając do dyspozycji jedynie przykrywkę garnka). Albo wszystko na raz. Potem jeszcze utopię to w maśle z bułką tartą (czy tam bułce tartej z masłem), z którymi to tradycyjnie kopytka się u nas podaje, a następnie posypuje cukrem. Wygląda to dziwnie.

Czy na moje usprawiedliwienie podziała to, że zwykle gotuję zamrożone a nie świeże? Bo do mnie samej ten argument nie przemawia.

Nie jestem zatem pewna, czy to efekt mojego antytalentu w kontrolowaniu długości gotowania, czy może faktycznie tej mąki troszkę za mało (ale się nie rozpadały, więc raczej nie w tym tkwi problem...). Niemniej - rozgotowałam. Wiem, że zwykle rozgniatam to widelcem, ale nawet wtedy nie wygląda to jak artystyczna ciapa, jaką się wczoraj uraczyłam.

Na szczęście zrobiłam dużo. Mogę jeszcze poćwiczyć gotowanie. A za pięćdziesiąt lat może mi wyjdzie.