Koffer in Berlin: Skąd wzięła się nazwa bloga?

Czasem zaskakują mnie pytania, czy wiem, że jest taka piosenka jak tytuł mojego bloga. Dla mnie pewne rzeczy to oczywistości, dla innych niekoniecznie, a ja codziennie uczę się tego na nowo. Myślałam, żeby napisać o tym w jakąś szczególną okazję (urodziny bloga? Jakaś konkretna rocznica?), ale uznałam później, że to bez sensu. Jednak wciąż czekałam na odpowiedni dzień i nadszedł on dziś.

Warto wspomnieć o samej idei tego bloga - chciałam założyć jakiegoś - pierwszy raz w życiu - którego bym nie porzuciła po paru miesiącach. Wiedziałam, że jestem w stanie, ponieważ już do tego dorosłam. I w maju, gdy z przyjaciółką postanowiłyśmy, że w sierpniu pojedziemy na trzy dni do Berlina (o studiowaniu w Niemczech mi się jeszcze wtedy nie śniło, a ledwie półtora miesiąca później spadło na mnie jak grom z jasnego nieba) i w związku z tym wydarzeniem czekałam z założeniem bloga. Bo pomysł sam mnie naszedł wraz z jedną z moich ulubionych piosenek Marlene Dietrich. Plan był taki, że pierwszym postem będzie zdjęcie z mapą Berlina na mojej walizce, teraz mi się chce trochę śmiać. To miał być blog o wszystkim, szczególnie o podróżach i o mieście, które kocham. Oczywiście wszystko się zmieniło. Do Berlina w sierpniu nie pojechałam (bo skoro od października miałam zacząć studia we Frankfurcie nad Odrą i móc bez limitów zwiedzać stolicę Niemiec, to po co wydawać dodatkowo pieniądze?), ale blog powstał. I wciąż w mojej głowie ściśle berliński, choć jego treść często temu przeczy.

Z racji, iż chciałam przedstawiać moje umiłowanie podróży (co zawsze przychodzi mi nieudolnie), postanowiłam zebrać się w sobie i niedługo poczytacie o wakacyjnej wycieczce do Niedzicy. Nadrobię też wyjazd do Bundestagu. A że w sobotę wybieram się do Berlina, zamierzam nie zapomnieć o tym, że o nim przecież powinien (choć czasem) być ten blog.

A piosenka mówi, że i tak tam zawsze będę wracać. Berlin był moim marzeniem od dawna. A marzenia nigdy nie umierają, czasem tylko przysypiają.