Dlaczego czasem tęsknię za latem?

Odpowiedź może wydać się Wam oczywista: bo zima jest zimna, jest zimno, ślisko, śnieg i zimno. A lato jest ciepłe, świeci słońce i życie staje się piękne. Co za bzdura! Przynajmniej dla mnie. Nie lubię lata. Oczywiście, ma swoje zalety - można wychodzić z domu boso i bez zakładania na siebie miliona warstw ubrań. Nikt nie posypuje solą ulic, więc nie trzeba czyścić codziennie butów. Trudniej się wywrócić. I inne takie. Mnie lato wpędza w depresję. Nie lubię gorąca, zimno to jest to! Może dlatego chodziłam wczoraj jedynie w t-shircie i szaliku? Nie chciało mi się ubierać. Co tam dziwne spojrzenia ludzi. Nie obchodzą mnie, no, może troszkę. Bez wątpienia bawią.

Tęsknię za latem, bo teraz brakuje mi owoców. Dokonałam odkrycia, że cytrusy nie są dla mnie tak łaskawe, jak sądziłam (okropne uczulenie na mandarynki w dzieciństwie ignorowałam wtedy, teraz już go nie mam, ale okazało się, że mój żołądek buntuje się na pomarańcze, zabawne). Jabłka mnie szybko nudzą i potem mam ich serdecznie dość. Banany są przez cały rok i się nimi przejadłam. Cóż więc jeść? Wszystko jest takie drogie, gdzie jest lato? Gdzie są truskawki? Maliny? I moje brzoskwinie ufo? Gdzie porzeczki i borówki amerykańskie? Albo jesień i gruszki?

Zima w ty wypadku pociesza mnie jedynie obecnością kaki. Ale nawet to na dłuższą metę mnie nie pociesza. Tęsknię za letnimi owocami. Za samym latem nie. Może czasem, gdy ogarnia mnie leń i nie jestem w stanie zmusić się do ubrania.

Zimą zaś pozostaje mi mój ukochany kompot wiśniowy. I ten z suszek, ale nim uraczę się dokładnie za tydzień. Coraz bardziej nie mogę się doczekać.