Miziu, miziu, mrrrru.

Dawno mojej kudłatości tu nie było. Nie dziwi to, biorąc pod uwagę, że znajduje się sześćset kilometrów ode mnie. I nawet nie bardzo wiem, co u niego. Dlatego będą prawie same zdjęcia. Bo mi się tęskni. Za trzy tygodnie i dziesięć godzin będę (najprawdopodobniej) w domu. I wtedy wyprzytulam moje miziadełko, które - jak się dowiedziałam parę dni temu - jest brudne i ma splątane futro (akurat to drugie mniej dziwi). Jednak moja propozycja, by umyć gada nic nie dała. Dlatego sama wrzucę go do wanny, gdy przyjadę. Potem uczeszę, a w skrajnej sytuacji ogolę. I nie będę mieć kota, ale szczura.

Powiecie mi, jaki ma sens narzekanie, że brudny kot się przytula, skoro argumentem na "wypierz go" jest: i tak się zaraz znowu wybrudzi? Ja takiego argumentu używam czasem, gdy nie posiadam sensownych, bądź uważam rozmówcę za wyjątkowo wkurzającego i szkoda mi tracić na niego czasu. Zatem zirytowałam się. Kaktusa mi nie podleją, bo przeżyje (a może właśnie NIE przeżyje? Oj, ale się zdenerwuję), bo zapominają (w każdej rozmowie przypominam), bo po co (bo to żyje i chcę, by żyło dalej). Ale żeby biedny kot? Jestem malkontentką, wiem, ale ja lubię czyste koty i sensowne argumenty.

Zdjęcia nie powalają, ale miziate toto wciąż jest.

Już się nie mogę doczekać powrotu do domu. Ale dlaczego śnią mi się związane z nim - nieprzyjemne - sny?
A moja kudłatość jest podobno grubsza i jeszcze bardziej kudłata, mrrraaau!
No i miały być dziś (wczoraj) buty na blogu, ale pomroczność za oknem wybiła mi to na razie z głowy.