Working so hard.

Myślę, że troszkę ponad moje możliwości. Przez całe wakacje byłam w biegu, prawie nie miałam wolnego. Albo jakieś wyjazdy, albo wykłady na prawo jazdy i jazdy. Jeden egzamin i wiele drobnych rzeczy, które nie dały mi odpocząć, choć były niezwykle przyjemne. A teraz, na ostatnim odcinku tej długiej drogi, umieram, rozkładam się i rozpadam. Już nawet nie wiem, czy to choroba czy zjadłam coś nieodpowiedniego, czy po prostu gigantyczna dawka stresu.

Nie mogę spać, niedobrze mi i czuję, że nie dam rady.

I nie chodzi nawet o jutrzejszy egzamin na prawo jazdy, a o to, że mogę nie zdążyć na pociąg, albo będę całkiem na styk i się zwyczajnie załamię, jeśli wszystko skomplikuje się jeszcze bardziej. Takie małe być, albo nie być.

Chcę zdać teorię, na praktykę już nawet nie liczę, ponieważ wiem, że będę ledwo żywa. Nad tym pierwszym pracuję dopiero od wczoraj, bo wcześniej nie miałam czasu. Miałam zacząć od rana, ale nie dałam rady, bo umierałam. Po zrobieniu dziesięciu zestawów mam przerwę serialowo-obiadową. Potem pracujemy dalej. Choć nie mam siły i - co mi się zdarza mniej więcej tak często, jak śnieg w sierpniu w Polsce - mam momentami ochotę się poddać.

W tej zbyt dużej ilości słów chcę wyjaśnić, dlaczego przez kilka najbliższych dni nie pojawi się żaden post. W piątek, jeśli mi się uda, będę w akademiku. W sobotę chcę jechać do Berlina. A może z zeszłego roku pamiętacie, że Internet mobilny wyzwala we mnie skrajną irytację, więc będzie postów mało, dopóki nie dorobię się Internetu z sensem. Czyli przeciwieństwa mobilnego. Wierzę, że potrwa to nie dłużej niż tydzień.

A w tym czasie bądźcie grzeczni, zdrowi i bawcie się dobrze.