O Warszawie i czasie.

W grudniu byłam w Warszawie. I choć minęło już prawie pół roku, wydaje mi się, jakby minął najwyżej miesiąc. I może nawet nie przypomniałabym sobie o tym wyjeździe (choć w jakiś sposób cały czas pamiętam), gdyby nie to, że chciałam skopiować zdjęcia outfitu z aparatu i mój wzrok natrafił na ten folder. Przejrzałam i przypomniałam sobie, że chyba miałam coś o tej wyprawie napisać, a chyba tego nie zrobiłam.

I naszło mnie coś innego. Popatrzyłam na siebie sprzed pół roku i poniekąd wydałam się sobie samej obca. Ta dziewczyna, która była w Warszawie, to nie ja. A może jakaś tylko wersja mnie. Młoda, radosna, znudzona, zmęczona, nieaktualna i z chorym żołądkiem. Czas mija, a życie przecieka mi między palcami. Myślę sobie: To dobrze, studia szybko miną i wrócę do Krakowa. A potem: Cholera, będę musiała w końcu zacząć rządzić własnym życiem, a nie pozwalać mu się leniwie toczyć. Będę musiała znaleźć pracę, najlepiej wynieść się z domu i stać się dorosła.

Bo najgorsze jest to, że czuję się coraz bardziej dorosła. Mam wrażenie, że te urodziny, które będą za niecały miesiąc, są tymi najbardziej przełomowymi. Czekam na nie z utęsknieniem, ale się ich również boję. Nawet w moich własnych oczach stanę się pełnoletnia i nie będę mogła nawet sobie samej wmówić, że jestem dzieckiem. Ostatni rok jest dużym krokiem z mojego czucia się jak pięciolatka do nagłego odkrycia, że jestem kobietą. I to dorosłą, jak się okazuje.

Szczerze mówiąc, nie sądziłam, że taki dzień kiedykolwiek nadejdzie. I że zacznę podejmować decyzje, które pomogą mi uporządkować moje życie. Oto moje, jeszcze młode, rozczochrane ja.