Dzisiaj.

Miałam się spotkać ze starą przyjaciółką - okazało się, że przyjechała do mnie ledwie znajoma, której nie poznawałam. Czy to ta sama osoba?

Miałam się dobrze bawić, dużo rozmawiać, wtłoczyć się w jej nowy rytm - znudziłam się, po raz trzeci obejrzałam "Pół żartem, pół serio" i niemal popłakałam się ze śmiechu, jednak zdecydowanie nie była to zasługa towarzystwa. Dowiedziałam się raptem trzech rzeczy, nie bez uczucia, że tak naprawdę nie mamy o czym rozmawiać.

Dowiedziałam się między wierszami, że jestem nieznośna i ludzie nie wytrzymują w moim towarzystwie, ewentualnie się do mnie i moich zachowań "przyzwyczaili".

Gdy wyszła, zdecydowanie wcześniej niż było zaplanowane, ucieszyłam się, co wywołało we mnie smutek.

Na pocieszenie enty raz obejrzałam "Pana i panią Smith", dwa odcinki seriali, zjadłam jogurt, a wieczorem dobrałam się do mojego wielkiego granatu, którego pestki wydłubywałam 40 minut, aż miseczka była pełna. Bardzo kwaśny, bardzo aromatyczny. Najlepszy, jaki w życiu jadłam. Jednak i tego było mi za dużo...

Tak naprawdę do szczęścia potrzeba mi płótna, żebym mogła pomalować. Płótna nie mam, mam farby, o ironio. Role się odwróciły, kiedyś miałam tylko płótno, a farb nie...

Jutro powinno być lepiej. Nie znoszę takich nieokreślonych dni jak dzisiaj. Tak naprawdę nie ucieszyła mnie ani Marilyn, ani Angie.

Dobranoc.