Kraj lat dziecinnych... - tam gdzie psy dupami szczekają.

Choć urodziłam się i wychowywałam w Małopolsce, to z moim dzieciństwem wiążę Podlasie. W zasadzie tylko i wyłącznie. To właśnie tam znajduje się wieś, która chyba nie ma własnej nazwy, składa się z czterech domów i otoczona jest hektarami pól uprawnych. Stamtąd pochodzi mój ojciec - z miejsca oddalonego od białoruskiej granicy o ledwie trzydzieści kilometrów. Ale o tym ostatnim fakcie dowiedziałam się dopiero niedawno, pragnąc tam wrócić - choćby tylko wirtualnie.

W rodzinie nazywamy to miejsce po prostu Wioską. Tam znajduje się jeszcze przedwojenny dom z ukrytą w podłodze klapą do małej spiżarni, to tam na strychu stoją skrzynie z ukrytymi skarbami. Zamknięte na kłódki. Raz z kuzynką nie wytrzymałyśmy i się tam włamałyśmy, psując zamki. Poza pościelami i innymi firankami znalazłyśmy pudełka z medalami, jakie nasi przodkowie otrzymali po I wojnie światowej. Nigdy się do tego nie przyznałyśmy. Na tym samym strychu moja babka chowała butelki bimbru, gdy jeszcze pędziła. Tam też lądowały zabawki, książki i inne rzeczy, które nie miały gdzie się podziać. Deski, które służą za podłogę, często nie przylegają do siebie i bez pewnej dozy adrenaliny nie sposób się tam przemieszczać.

Ten dom od dobrych dziewięciu (jeśli nie więcej) lat nie jest zamieszkany. Wciąż stoi - a może stał? Nie byłam tam od kilku lat - ale rodzina przeniosła się do nowo wybudowanego. Takiego z toaletą. Bo musicie wiedzieć, że pamiętam jeszcze czasy, w których toalety nie było, ale za to rozpadający się i śmierdzący wychodek owszem. Do dziś nie wiem, jak radzili sobie w zimie. W każdym razie Stara Chata (bo tak ów dom nazywają, nowy ochrzczono analogicznie Nową Chatą) służy za składowisko wspomnień i śmieci, a także jest doskonałym miejscem do dzielenia mięsa, gdy świnia zostanie ubita.

Kocham Wioskę na swój sposób. To właśnie ona jest miejscem, które mi się śni w połączeniu z dzieciństwem, choć nie spędziłam tam znowu jakoś dużo czasu. Bieganie po polach, wymyślanie historii i pierwsza próba samobójcza, która skończyła się, nim na dobre się zaczęła (nigdy, przenigdy nie próbujcie być uprzejmi, gdy chcecie się utopić w studni, bo może się okazać, że osoba, którą pytacie o zgodę, jest psychologiem i uraczy Was darmową kilkugodzinną terapią, po której odechce się Wam wszystkiego - z samobójstwem włącznie). Pierwsza para serc, które złamałam (dwóch braci - oboje młodszych ode mnie), pierwsze własnoręczne wydojenie krowy i pierwsze przerzucenie kogoś przez ramię, jak to robią na filmach. Z drugiej jednak strony Wioski nienawidzę. Mam z nią wiele przykrych wspomnień, urazów i złości, które nie znikły nawet po latach. Po dwóch dniach mam zwykle dość. A potem chcę wrócić. I tak w kółko od ponad dwóch dziesięcioleci.

Mój Niemiec nigdy tam nie był. A tam przecież diabeł mówi "dobranoc", a psy dupami szczekają... Kim bym była, gdybym nie dopuściła go do takich atrakcji? W każdym razie, jeśli wszystko się uda, pojedziemy tam w te wakacje. Nie mogę się doczekać, by spędzić krowy z pola, by zabrać go nad strumyk, gdzie rosną pałki wodne, a żaby uciekają spod nóg. Zamierzam wybrać się na pole poziomkowe, gdzie rośnie ich multum, a potem biegać po lesie i zbierać grzyby. Wieczorem zaś położymy się w mokrej od rosy trawie i będziemy słuchać cykania świerszczy. Nocą... może będziemy mogli spać na balkonie? I obserwować spadające gwiazdy?

To zdjęcia z mojego ostatniego pobytu cztery lata temu, również w połowie kwietnia. Fotograf był kiepski, a ja jeszcze brzydsza niż obecnie, niemniej możecie zasmakować trochę prawdziwej polskiej wsi, gdzie krowy nie są fioletowe, a świnie się kastruje i zabija na mięso. Bez GMO.

Z czym Wam kojarzy się dzieciństwo? W jakie miejsce wracacie, by znów poczuć się beztrosko?